مثل یه خونه ی جا مونده از عهد قجرم

مثل یه عقیده ی کهنه ی عصر هجرم

که دارم دردمو فریاد میزنم از حنجره م

مثل یه جنگل داغدیده به دست تبرم

مثل یه کلاغ سیاه پیر بی بال و پرم

من یه جا مونده ی از سوت قطار آخرم

به غم آلوده م نکن،منو نابودم نکن

منو درگیر یه بغض تلخ و بیهوده م نکن

مثل سیگارِ کنار پنجره دودم نکن

دستتو از رو گلوم بردار و کبودم نکن

نرو از فکرم نپر تنها تر از اینم نکن

منِ فرهادو زمین خورده ی شیرینم نکن

منو نقره داغ این حالت غمگینم نکن

مثل ته سیگار آخر یه پُک سنگینم نکن

منِ بعد از تو یه روح گُنگ و سرگردونم

دوباره منو به این زندگی برگردونم

تشنه ی قدم زدن باهات زیر بارونم

بی تو دردامو به کی بگم نگه دیوونه م

جون هرچی مرده پای عشق تو می مونم

تا که برگردی دوباره باز شه پات تو خونه م